Wielka Woda Żeglowna (czyli owe trzy literki WWŻ) to nic innego jak maksymalny stan na określonych wodowskazach, przy którym uprawianie żeglugi jest jeszcze bezpieczne. Oznacza to, że statki są zdolne poruszać się po wyznaczonym szlaku żeglownym i jest on widoczny dla sterującego - czyli są stale obecne znaki granicy szlaku żeglownego na lądzie i/lub na wodzie, obiekty pływające nie są narażone na wpływ nadmiernej siły odśrodkowej w zakolach, są zdolne pokonać w górę rzeki siłę prądu wody, mieszczą się pod mostami i między ich filarami itd.

Dobra praktyka żeglarska mówi, że przed zmianą wachty dobrze jest byċ w sterówce na około 10 minut przed czasem. Pozwala to by zorientowaċ siȩ w sytuacji nawigacyjnej czy przyzwyczaiċ wzrok do panujących warunków. Jak wynika z poniższego raportu amerykanńkiej Krajowej Rady Bezpieczeństwa Transportu (NTSB) dobrze jest też upewniċ siȩ, że nie mamy do czynienia z fenomenem „bezwładności sennej”.

Czyli krótka opowieść o likwidacji żeglugi śródlądowej na Odrze. Historia budowy kapitalizmu w III RR Opowieść bez happy endu, za to z pewnością aktualna bardziej, niż wielu jej głównych aktorów dzisiaj by sobie tego życzyło.

Konieczność podniesienia sprawności przewozowej Odry dojrzewała już w okresie przedwojennym.

To kolejny fragment artykułu opublikowanego w Zeszytach odrzańskich w 1999 r. Niestety także bez przypisów.

Pierwsza inicjatywa po 1989 r. Tak dla przypomnienia. Fragment artykułu z Zeszytów Odrzańskich 1999 r. Tam w wersji z przypisami.